Friday, May 27, 2011

My tears are made of raindrops


Φορεσα τα καλά μου για να γιορτάσω τον θάνατο που έζησα εκείνη την ήμερα.Μουδιασμένη κάτω απο την βροχή να κοιτάζω του; παντες χωρίς να καταλαβαίνω τι κοιτάζω ..πάνω σε τι έχω θέσει τα μάτια μου.Σε ένα τίποτα πιθανόν.Ηταν η δευτερη φόρα που τον έχανα,η πρώτη ήταν όταν πέθανε και η δεύτερη όταν ξέχασα το πρόσωπο του για ένα δύο λεπτά που φάνηκαν αιώνας.
Οταν έμαθα οτί πέθανε είχαμε είμασταν ήδη χωριστα 2 χρόνια,καμία επαφή μεταξύ μας και ουτε το επιθυμούσα.Τον είδα στην εκκλησία και είπα τα συλληπητηριά μου στην κοπέλα του.
Ημουν 19 όταν τον γνώρησα.Αλλα η σχέση μας δεν ήταν τίποτα παραπάνω απο ένα κρεβάτι ,τσιγάρο και επιθυμίες..ετσι έλεγε.
Οποτε ήθελε στεκόταν έξω απο την πόρτα μου και περίμενε να του ανοίξω για να ξαπλώσει δίπλα μου όσο θα έγραφα οτι κατέκλειζε το μυαλό μου,φυσίκα δεν μπορούσα να γράψω και πολλά.Η παρουσία του ήταν ιδιαίτερα αισθητή ,στο σώμα μου και στην ψυχή μου.Ηθελα να κοιτάει μόνο εμένα,να ποθεί μόνο εμένα και να λατρέυει μόνο εμένα.Τον αγαπούσα,τον ποθουσα πολύ.Δεν θα πώ τα κλισέ "κάθε μου κύτταρο" θα πώ πολύ απλα οτι ζούσα τις ήμερες που ερχόταν σε μένα σαν ένα γατί που έβρισκε τον δρόμο του για το σπίτι και πέθαινα κάθε πρωι που ξύπναγε,μου έφτιαχνε καφέ μου δινέ ένα φιλι και έφευγε..
'Εχουν περάσει 7 χρόνια απο τότε και σήμερα ακουσα ένα κομμάτι που συνήθιζε να ακούει,ήρθε μια σκηνή στομυαλό μου αλλά το προσώπο του ήταν θωλο,ξεχασμένο..αγνωστο σε μένα.Έφυγα τρέχοντας απο την δουλεία,δεν είχα ιδέα που έπρεπε να παω,να βρώ κατί που να μου τον θυμίζει..ανοιξα την καρδία μου διαπλατα και αρχίσα να την ψαχουλεύω ωσπου όλα άρχισαν να βγαίνουν ένα ένα στην επιφάνεια..οι καλές και οι κακές στιγμες.Και τότε θυμήθηκα το προσωπό του,αυτό που με έκανε να κλαίω μέσα μου κάθε φορά που μου λεγε για τις κοπέλες της ζωής του.Όλες πέρα απο μένα.Εγώ ήμουν το καταφύγιο ύστερα απο καθε υστερική τυπίσα..ύστερα μια απο αυτές τον μάγεψε και κατάφερε να τον κρατήσει.
Την τελευταία φορά που ήρθε ,μου έφτιαξε καφέ και κάθησε δίπλα μου.
-Εισαί καλή κοπέλα ,με μία ξεχωριστή όμορφια.Να μαγειρεύεις να τρώς καλά,και το πρωί που θα σηκώνεσαι να ποτίζεις τα λουλούδια,μην ξεχνάς να κλείνεις τον υπολογιστή σου και να κλειδώνεις την πόρτα σου.
Τον κοίταξα ..και ύστερα τον κοίταζα..γιατί ήξερα τι σήμαιναν τα λόγια του.
-Και να βρεις κάποιον να σου φτίαχνει καλύτερο καφέ απο μένα.
Με φίλησε και έφυγε.

Πολλοί μου φτιάξαν καφέ απο τότε...μα πάντα ήταν κρύος ή απλά ανοστός.Η απλά έγω δεν είχα πλέον γευσή.
Ουτε ο δίκος του ήταν κάτι το ιδιαίτερο αλλά ήταν ένας καφές μαζί του,φτιαγμένος απο εκείνον για εμένα.

Μέσα στην βροχή θυμηθηκα το μόνο ξεχωριστο που ζήσαμε εκτος δωματιου..
Κολύμπαγα στην λύμνη ένα βράδυ με τα ρούχα μου,θυμωμένη που δεν μπορούσα να εκφράσω τα συναισθηματά μου σε εκείνον..έκλαιγα αλλα το νερό έκρυβε την λύπη μου.Καλύπτε τα δαρκυα μου.Εκεί που δεν μπορούσα να πατήσω αποφάσισα να βουλίαξω..Και αυτό έκανα..Εβλεπα την ομορφία του φεγγαριου κάτω απο το νερό,ένω πάλευα να μείνω λίγα δευτερόλεπτα ακομά με τα μάτια ανοιχτά κάτω απο το νερό.Τον ένιωσα να σφίγγει την μέση του και τα πόδια του να γίνονται ΄ποδια μου ,καινα μου δίνουν ώθηση να ανέβω πάνω στην επιφάνεια.Δεν πάλεψα..αφέθηκα γιατί βρισκόμουν στα χέρια του.Ηταν αρκετό για να αναπνεύσω για τους δύο,να κλάψω για όλο τον κόσμο,να γελάσω για μια αιωνιότητα αφού ήταν αυτός εκεί τα πάντα γινόντουσαν..τα πάντα ήταν δύνατα.Όσο με στήριζε..

Η βρόχη έγινε η λίμνη εκείνη ..αλλα εκείνος δεν ήταν εκεί..υπήρχε οξυγόνο μα δεν ήθελα να αναπνεύσω..δεν είχα καν την δύναμη να πεθάνω..απλά στεκόμουν εκεί.Και ακόμα εκεί στέκομαι..και ας βρίσκομαι σπίτι μου και ας είμαι στο κρεβάτι μου.Έχω ξεχάσει πως να ζώ και το μόνο που θυμάμαι είναι η μυρωδία του καφέ που μου έφτιαχνε.Ζεστός ,γλυκός,μια πικρή όμως ανάμνηση

No comments:

Post a Comment