Κάθε Τετάρη

Θα μπορούσες να πείς οτι για κάποιον λόγο είμαι αχάριστος και έχω αρκετό θράσος,φυσικά δεν θα έλεγα όχι. Είμαι ένα ανθρωπάκι -ολόκληρο τέρας-της διπλανής πόρτας. Τέρας γιατί κυριεύομαι απο εμμονές περίεργες,όπως η εμμονή μου με τον θάνατο. Έχω μια εξάρτηση σε αυτόν,βλέπεις έχω ζήσει την γέννηση ,την ζωή,αυτό που λένε μερικοί δημιουργία αφού έχω οικογένεια,το να μεγαλώνεις και διάφορα στάδια. Όλα αυτά καλά ως εδώ αλλά τι γίνεται όταν φτάνεις κοντά στον θάνατο...?Εκτιμάς την ζωή ε?Μονό που σε μένα συνέβη το αντίθετο καθώς εκτίμησα τον θάνατο. Τι εννοώ?Οτι ένιωσα να με συνεπαίρνει αυτό το συναίσθημα του φόβου,του τέλους,της περιέργειας για το μετέπειτα..το γεγόνος οτι σκεφτόμουν το παρελθόν χωρίς να υπάρχει μέλλον,οτί διασκέδαζα το σέξ με μια 17 χρόνη κοπέλα κοντά στην ηλικία της κόρης μου χωρίς να νιώθω ένοχος για το τι έκανα,οτι σκεφτόμουν οτι το τσιγάρο που καπνίζω είναι το τελευταίο και οτί δεν θα έχω χρεή και και και και..και άλλα τόσα και. Δεν θα έχω τίποτα απο όσα με εμποδίζουν απο το να είμαι ελεύθερος. Και αυτός ο ρόλος του θανατοποινίτη έβγαζε απο μέσα μου το κάθαρμα που έκρυβα και που είμαι.

Κάθε τετάρτη μετά την δουλεία έκλεινα διάφορα δωμάτια σε διάφορα ξενοδοχεία..και αφου έκανα οτι μου κατέβαινε στο μυαλό χωρίς να λογαριάζω και τελείωνα σαν κύριος τις δουλείες μου έβαζα σε εφαρμογή το πλάνο μου..Κάθε φορά και μια διαφορετική απόπειρα..έτσι για να έχουμε μια ποικιλία. Την δεύτερη φορά , γιατί η πρώτη ήταν ατύχημα και το έναυσμα, αποφάσισα να κρεμαστώ , κρεμάστηκα από κάτι που δεν ήταν σταθερό και σε λιγότερο απο δύο λεπτά θα γκρεμιζόταν..αν όχι τότε θα πέθαινα..γεγονός που θα ήταν άσχημο άλλα τί πιο άσχημο απο έναν άνθρωπο που χαραμίζει μια ζωή που άλλη θα σκότωναν για να είχαν. Ήμουν στο πάτωμα μισολιπόθυμος και κατακόκκινος απο την πίεση του σκοινιού,πιο δίπλα μου το φωτιστικό σπασμένο σε χίλια κομματάκια,συνήλθα ντύθηκα και πήγα σπίτι μου γιατί με περίμενε η οικογένεια μου να φάμε μαζί και κάπως έτσι ήταν η ζωή μου.

Τελικά το βαρέθηκα και αυτό ,όμως ένιωσα μια ανάγκη μέσα μου για κάτι περισσότερο..ήμουν περίεργος για την αντίδραση που έχουν οι άνθρωποι όταν φτάνουν κοντά στον θάνατο. Αλλό ένα πλάνο είχε σχεδιαστεί στο μυαλό.

Πρέπει να ήταν 8 και 10 σ' ένα ήσυχο μπαρ στο κέντρο της πόλης..μαθητές γυρνούσαν σπίτι αφού είχαν πρώτα περάσει την μέρα τους σε κάποιο μέρος άσκοπα..δεν ήξεραν να διασκεδάζουν. Μπήκε μέσα στο μαγαζί οπού την είχα δει και την προηγούμενη φορά. Ήταν 16 και όμως έψαχνε σε πολύ μεγαλύτερους της να κάνει το κέφι της..ούτε λεφτά ζήταγε ούτε τίποτα..αναρωτήθηκα τι ζήταγε απο έμας του μεγάλους και γιατί επέλεξε εμένα..αλλα μετά σκέφτηκα ο καθένας με τις παραξενιές του,ποιός είμαι εγώ για να μίλησω.

Κάθισε στο τραπέζι μου ,μου χαμογέλασε και πήρε το ποτήρι απ το χέρι μου,ήπιε λίγο απο το πότο μου και ύστερα άναψε ένα τσιγάρο..έμοιαζε πολύ μικρότερη απο οτι ήταν .

-Μου λειψες. μου είπε

-Θυμάσαι τό όνομα μου?την ρώτησα.

-Όχι αλλα θυμάμαι οτι από όλους ήσουν αυτός που μετά δεν μου είπες να μην πω τίποτα και δεν φοβήθηκες για τίποτα ...για αυτό σε θυμάμαι. Θέλεις να πάμε στο ξενοδοχείο..περάσαμε καλά την προηγούμενη φορά..

Κάλεσα την σερβιτόρα για να πληρώσω,και να φύγουμε καθώς εκείνη ετοιμαζόταν με το χαμόγελο της επιτυχίας.θα έκανε σέξ και σήμερα.

Η ώρα πέρασε ευχάριστα .Ήμασταν ένα παρα τις διαφορές μας ,και οι δύο είχαμε αυτό που θέλαμε,αλλα έγω δεν ήμουν ικανοποιημένος. ακόμη.. Ήταν ώρα για μένα να ξεκινήσω ..την αγκαλιά σα και την πήρα βίαια ξανά,έμοιαζε να το διασκεδάζει και αφέθηκε στα χέρια μου..γεγονός που έκανε την δουλεία μου πιο εύκολη.Μπορούσες να ακούσεις τις κραυγούλες που έβγαζε,ένω έμπηγε τα νύχια της πιο βαθία μέσα στο δέρμα μου..νόμιζε οτι απλά θα παίζαμε ένα πιο βιαίο παιχνίδι..Τα χέρια μου πλησίασαν το λαιμό της..τον άγγιξα και άρχιζα σιγά σιγά να σφίγγω ..τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα μα δεν αντιστάθηκε. δεν χτύπησε τα χέρια της.. έσφιξα πιο δυνατά..καμία αντίδραση όμως.Απλά στεκόταν εκεί..ξαπλωμένη το γυμνό της σώμα κάτω απο το δικό μου ενώ ήμουν ακόμη μέσα της..έκλεισε τα μάτια και περίμενε το τέλος!

Ο λαίμος της ανάμεσα στα χέρια μου,όλο το προσωπό της αντανακλόυσε την πίεση που ασκούσα σε αυτόν.Προσπαθούσα να την συντρίψω ,να την εξαφανίσω.Εκνευριζόμουν στην απραγεία της.Χαμογέλασε ενώ σιγά σιγά πλήσιαζε στο τέλος,ένιωθα τις κινήσεις,τα χέρια της να ανεβαίνουν στο ύψος του λαιμού μου,ώσπου άρχισε να με σφίγγει..Πιο δυνάτα και πιο δυνατά..Κανονικά θα έπρεπε να είχε σταματήσει να αναπνέει ,εκείνη όμως συνέχιζε.Με ένα χαμόγελο που με έλεγε οτι είχα χάσει το παιχνίδι. Εγώ είχα χάσει. Άρχισα να χάνω τις δυνάμεις μου. Ξαφνικά φλόγες μας τύλιξαν.Εκείνη σηκώθηκε και έπεσε πάνω μου ,με τα χέρια τις να με πνίγουν.Οι φλόγες δεν μας καίγανε,παρ'όλα αυτά .Όλο το δωμάτιο σε φλόγες,κόκκινες φλόγες, άσπρες φλόγες,μαύρες φλόγες.Ψυχή μαύρη.Αυτό έβλεπα.Οι φλόγες ήταν οι φόβοι,η τύψεις που θα έπρεπε να νιώθω και όσα θα ήθελα να κάνω ακόμη..όσα φρικτά ήθελα να κάνω,το πόσο συχαινόμουν αυτόν το μουντό κόσμο.Ένιωθα έναν φρικτό πόνο και μια προσμονή για το τέλος.Γέλασε ένω τα χέρια μου πέσαν νεκρά .Είχε κερδίσει. Οι φλόγες μου μαστίγωναν το σώμα μου. Σκεφτόμουν οτι δεν ήταν το τέλος που ήθελα..Ήθελα να ήμουν εγώ ο κυρίαρχος του τέλος μου.Είχα χάσει ..μπροστά στην δική της παράνοια εγώ ήμουν ένα τίποτα...Οι φλόγες εξαφανίστηκαν και μαζί τους και εκείνη..και έμεινα εκεί γυμνός,προσπαθώντας να βρώ την αρχή του νήματος..Πως βρέθηκα εδώ ,τι κάνω εδώ?Εκείνη μου θύμιζε όσα μισώ..όσα αγαπούσα και τώρα μισώ. Ντύθηκα και σηκώθηκα και έφυγα..Την Τετάρτη θα δοκίμαζα κάτι καινούριο.