19 χρόνια πλέον ζω και αναπνέω το βρώμικο οξυγόνο αυτής της πόλης.Η σύσταση του δεν είναι η χημική που όλοι μάθαμε στα θρανία ενός κτηρίου που κάποιοι θέλησαν να ονομάσουν σχολείο,αλλά είναι χαμένα όνειρα μαζί με μπόλικη απελπισία και μιζέρια ανθρώπων που ζούνε μια ζωή που μισούν.Είναι χαμένες λέξεις και υποσχέσεις.Είναι η απελπισία του παιδιού τρία στενά πιο κάτω που ακόμα ψάχνει την δόση του,ο δικός του στόχος είναι αυτός..Ο δικός μου είναι άλλος.Περπατάω και περπατάω.Περπατάω βιαστικά λες και με κυνηγάει κάποιος.Ο χρόνος με κυνηγάει,και ο φόβος ότι δεν θα καταφέρω τίποτα εάν δεν το κάνω τώρα.Και αυτό το τώρα με πνίγει,μου τρώει μέρα με την μέρα την ψυχή γιατί κάθε μέρα που περνάει σημαίνει το τέλος μιας ανύπαρκτης διορίας που έχω βάλει εγώ στον εαυτό μου..μιας διορίας που μου επισημάνει κάθε φορά ότι είμαι χιλιόμετρα μακριά από τον στόχο μου.Η καρδία μου χτυπάει δυνατά,πιο δυνατά.Από μικρή είχα τον φόβο ότι δεν θα καταφέρω τίποτα...και τώρα ακόμα τον έχω.Έχω βαρεθεί να ακούω από όλους να μου λένε "Ηρέμησε έχεις χρόνια μπροστά σου."
Λες και ξέρουν τι φέρνει η επόμενη μέρα....
Δεν ξέρουν,και απλά το λένε για να ελπίζω σε όλα αυτά που θα έρθουν...σε όλα αυτά που θα παρατήσω σιγά σιγά γιατί θα συμβιβαστώ με όσα θα έχω εκείνη την στιγμή.
Αναπνέω όπως λέει και το τατουάζ μου στον αριστερό καρπό μου,και απελπίζομαι,αποθαρρύνομαι πολύ εύκολα.Λέω στον εαυτό μου μερικές κουβέντες για να πάρω δύναμη άλλα δεν έχουν αξία γιατί μέσα μου συνεχίζω να παίζω κυνηγητό με τον χρόνο..Τώρα ποιος κυνηγάει ποιον δεν έχω ιδέα...
Υ.Γ
Έπρεπε να το γράψω γιατί έτσι ένιωθα,είναι μπερδεμένο γιατί έτσι νιώθω.
Επίσης ακούστε αυτό το κομμάτι,γιατί ζούμε και πεθαίνουμε σε αυτή την πόλη κάθε στιγμή και κάθε λεπτό...αυτή είναι και η μαγεία της ,και η μαγκιά αυτής της πόλης
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment