Fade...

Σε εκείνο το υπόγειο βγαλμένο από άλλες δεκαετίες , κόπηκε στα δύο ,ωρίμασε και δοκίμασε μια κουταλιά από μια πουτάνα ζωή που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν πίστευε ότι θα ζούσε.Της έβγαλε το εσώρουχο ενώ με το βάρος του ακινητοποιούσε το σώμα της,την κάθε κίνηση που είχε σκεφτεί να κάνει...όταν ακόμα είχε τα λογικά της.Μια μάζα πάνω της και μέσα της...δεν μπορούσε να δει ,να διακρίνει από την θολούρα,τα ματιά της βλέπανε σχέδια από χιλιάδες διαφορετικές μίζερες γκουέρνικες..έβλεπαν εκείνη διαμελισμένη σε έναν πίνακα...Κάτω αριστερά τα μαύρα σχεδιασμένα μάτια της,κάτω δεξιά και με κόκκινο έντονο τα άκρα της..ο κορμός της σε ένα αρρωστημένο άσπρο που ήθελε να σκίσει και να κατασπαράξει..'Όπως και αυτό το κτήνος πάνω της,τις είχε κλείσει το στόμα ,και ενώ έβλεπε τον πόνο της και την απόγνωση της , το πώς ήθελε να τον σκοτώσει με χίλιους δυο βασανιστικούς αργούς και εξευτελιστικούς τρόπους αυτό ακριβώς ήθελε..αυτό ζητούσε από κείνη...αυτό ήταν που τον έκανε να ερεθιστεί,ο τρόμος της και πως ένιωθε τόσο ανώτερος τώρα που αυτή ήταν από κάτω...Εκείνη μύριζε κεράσι και φράουλες σκέφτηκε και έπεσε να την "φάει".
Τέλειωσε ,ντύθηκε και αφού τις είπε δυο τρεις απειλές έφυγε...
και την άφησε εκεί,στο πάτωμα ,μισόγυμνη,να διαγράφεται από το μυαλό της οτιδήποτε καλό είχε ζήσει,ο χρόνος είχε σταματήσει.Μπορούσε να δει τα μόρια σκόνης στον αέρα , τους δείκτες του ρολογιού σταματημένους.Μόνο την ανάσα της μπορούσε να ακούσει και το αργό χτύπο της καρδίας της.Αναρωτήθηκε "γιατί" και τότε ξέσπασε σε λυγμούς που κάναν το ήδη ταλαιπωρημένο της σώμα να πονάει ,αφέθηκε στα παιχνίδια του μυαλού της ,τα άσχημα εκείνα παιχνίδια της μνήμης και στους σπασμούς της ψυχής της.

Όσο οι μήνες πέρναγαν μέσα της εξαπλωνόταν σαν ένα περίεργος ιός ,ο θύμος η οργή και η απόγνωση..Ένα κομμάτι του εαυτού της το σιχαινόταν..άλλα έπρεπε να ζει με αυτό.Αν μπορούσε να αποκοπεί από αυτό θα το έκανε...αλλά δεν μπόρεσε.Και έτσι μέρα με την μέρα γινόταν μαύρη μέσα της και απομακρυνόταν όλο και πιο πολύ από την λογική σκέψη.Πλέον δεν μπορούσε να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από τον εφιάλτη..Μέτα τις πρόβες χορού καθόταν με τις ώρες κοντά στο παράθυρο και κοίταζε τα κορίτσια που κάνανε τις πρόβες τους γελώντας και παίζοντας,έναν όροφο πάνω από το υπόγειο όπου εκείνος θέλησε να αποκαλύψει την δική του ανωμαλία και αρρωστημένη σκέψη πάνω σε εκείνη..μέσα σε εκείνη και κάτω από εκείνη.

Την ήμερα της παράστασης ήταν ιδιαίτερα αμίλητη..ετοιμαζόταν για την τελευταία πράξη..εκείνη την μέρα θα ανέβαζε το δικό της έργο...
Όταν ήρθε η σειρά της και η μουσική έδωσε μια στο κουβάρι της δυστυχίας της , άρχισε να χορεύει ...κάθε βήμα της μία κραυγή βοήθειας,απελπισίας και οργής..στροβιλιζόταν σε ένα συνονθύλευμα από θλιμμένες νότες και φωνή σπαραχτική.Ξοπίσω τις αίμα και δάκρυα..Σε κάθε στροφή το πρόσωπο της άλλαζε έκφραση..μία γέλαγε και μία έκλαιγε...Και πιο δυνατά τα βήματα της αντιηχουσαν στο θέατρο που με τρόμο έβλεπε αυτό το θέαμα...Στα χέρια της ορατές και αόρατες χαραγματιές,το αίμα της έμοιαζε με χιλιάδες κλωστές που βρισκόντουσαν στην σκηνή μαζί με τα δάκρυα της,χορευτές και αυτά σε εκείνη την τραγωδία...Μια ακόμη στροφή και έπεσε κάτω...και μαζί με εκείνη και ροδοπέταλα από τα δάκρυα και το αίμα της..κατακόκκινα ροδοπέταλα πάνω στα νεκρά της άκρα..Και η αυλαία έπεσε..