Άνοιξη και φθινόπωρο

Την θυμήθηκα τώρα που ο χρόνος κύλαγε αντίστροφα.Ήταν η αντανάκλαση ενός ονείρου,ενός πόθου ενός παραμυθιου.Ήταν χίλιες διαφορετικές εικόνες, τόσο διαφορετικές η μία απο την αλλή μα συνυπήρχαν και δημιουργούσαν εκείνη.Καθόταν εκεί κάτω από ένα μεγάλο δέντρο και εγώ ήμουν απλός ταξιδιώτης που καθόταν λιγο πιο πέρα.Ήμουν λίγα μέτρα μακριά απο αυτό που εγώ ονομάζω ευτυχία.Καθόταν ήρεμη με ένα βιβλίο στο χέρι,μα δεν διαβαζέ,τα ξανθά της μαλλιά πλαισιώναν ενα πρόσωπο που ακόμα και τώρα μπορώ να σου περιγράψω..κάθε λεπτομέρεια.Τα μάτια της με παγίδευσαν σε ένα μονοπάτι οπου εκείνη μου δείχνε το δρόμο , εγώ απο πίσω την ακολουθούσα ...ο χρόνος είχε σταματήσει και εγω απλά έβλεπα αυτό που ποθούσα να χορεύει στον ρυθμό ενός νεανικού έρωτα..του χτύπου της καρδίας.Ήμασταν ήρωες μιας ταινίας δίχως τέλος..απλά υπήρξαμε...ή μάλλον υπήρξα.Μόνος εγώ με τα συναισθήματα μου.
Παρατηρούσε τους ανθρώπους,λές και μπορούσε να διαβάσει την σκέψη τους,και μπορούσε να είναι δεί τι νιώθουν,φοβήθηκα μήπως μπορεί να διαβάσει και τις δικές μου σκέψεις και κρύφτηκα πίσω απο το δικό μου βιβλίο..Ντράπηκα και προσευχήθηκα σε κάτι που δεν γνωρίζω να σβήσει τις σκέψεις που έκανα με εκείνη.Με κοίταξε και τα μάτια μου καρφώθηκαν στα δικά της.Μπορούσα να δω το παρελθόν το παρόν και το μέλλον της.Το πόνο και τους φόβους της.Θέλησα να πάω εκεί και να την πάρω απ΄το χέρι ,να την προστατεύσω από όλους αυτούς που θα της κάναν κακό μόνο και μόνο για να νιώσουν οτί μπορουν να καλύψουν την δική τους ασχήμια πλάι σε κάτι τόσο όμορφο.Εκείνη την στιγμή πήρα ενα χαρτί και ένα μολύβι,φοβόμουν πως το μυαλό μου θα προσπαθούσε να σβήσει κάθε λεπτό που αποτυπώθηκε μέσα μου...
Σηκώθηκα..είπα θα πάω και θα της πώ πως νιώθα και αν με περάσει για τρελό και πάλι χαρούμενος θα είμαι,γιατί θα είχε σκεφτεί κάτι για μένα,ή και στην περίπτωση που με δεχτεί με ένα χαμόγελο ,τότε απλά θα ξαπλώσω δίπλα της και θα ακουμπήσω το κεφάλι μου στον ώμος της ,και θα ακούω τον παλμό της και θα αναπνέω με τον δικό της ρυθμό.Θα είμαστε ένα με έναν τόσο αθώο τρόπο και άμα μπορώ θα ξαναγεννηθώ για να νίωσω αυτά τα συναισθήματα...Ξέρεις πως είναι ο χρόνος να σταματάει και να βλέπεις μόνο εκείνην,μια μουσική να παίζει απο πίσω και ξαφνικά σαν να παιζείς σε σκήνη να αλλάζουν τα σκηνικά και τα συναισθήματα να εναλλάσσονται μέχρι να φτάσεις την στιγμή της κορύφωσης οπού τα πάντα είναι σαν να κοιτάς μέσα απο ένα καλειδοσκόπιο,χρώματα κινήσεις και το αίσθηση της αθώας αγάπης,της πρώτης αγάπης..
Δεν την πλησίασα..έφυγα,έτρεξα,ξέφυγα από τα παιχνίδια του μυαλού μου...γιατί ήταν όλα ένα παιχνίδι της καρδίας μου που νοσταλγούσε συναισθήματα θαμμένα
Μα την θυμάμαι ακόμα...