Το μώβ φόρεμα.

Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες,βαρετή,κουραστική και ιδιαίτερα προβλέψιμη.Ήμουν όρθιος και στηριζόμουν στο τοίχωμα του βαγονιού,λίγα λεπτά πριν καθόμουν δίπλα σε μία παχύσαρκη κυρία,δεν με πείραζε όμως μέχρι που ο μεθυσμένος γέρος κάθισε απο την άλλη πλευρά και με εγκλώβισε στην μικρή θέση να μαντεύω τι έχει πιει.Ουίσκι και άλλα..Σηκώθηκα και πήγα στο τοίχωμα.Αναθεμάτιζα την τύχη μου όπως κάθε φορά που παίρνω το μετρό και αρκέστηκα στο να παρατηρώ τους επιβάτες.Απέναντι μου μια παρέα κοριτσιών μιλάγανε για ασήμαντα-σημαντικά πράγματα ακολουθώντας το πρότυπο των κοριτσιών της εποχής.Και όλα σταμάτησαν για μένα,ξαφνικά ήμουν μόνος σε ένα βαγόνι με ένα πλάσμα ,τόσο διαφορετική τόσο όμορφη που φοβήθηκα.Τρελάθηκα σκέφτηκα,αυτό ήταν,τώρα θα πρέπει να δω ψυχολόγο,να μιλήσω για το πώς πέθανε το σκυλί,τι όνειρο είδα χθες,γιατί δεν έβλεπα παιδικά και τι επίδραση είχε αυτό στην κατάσταση μου τώρα.Φόραγε ένα τζιν παντελόνι και ένα απλό μπλουζάκι που είχε το λογότυπο ενός συγκροτήματος που άκουγα τα χρόνια της εφηβείας τότε που έβρισκα το νόημα της ζωής σε λέξεις που βγαίναν απο το μυαλό και την ψυχή κάποιου άλλου και όχι την δική μου.Το μαλλί της ήταν στο φυσικό της χρώμα και ήταν μέχρι τους ώμους,ήθελα να το αγγίξω,ήθελα κάθε πρωί που θα σηκώνομαι να την παίρνω αγκαλία και να αγγίζω τις άκρες του μαλλιού της.Ο κόσμος έμπαινε και έβγαινε μα εγώ έβλεπα μόνο αυτήν,να στέκεται κοντά στο παράθυρο και να ακούει μουσική,τα δάχτυλα της κινούνταν στο ρυθμό του τραγουδιού,θαρρείς πως ήταν μόνη της.Το τρένο πέρναγε τις στάσεις και φτάναμε πιο κοντά στο τέρμα.Δεν έριξε μια ματιά προς το μέρος μου και δεν ήθελα άλλωστε.Δεν ήθελα να δεί πόσο με είχε μαγέψει,πως έκανα ήδη όνειρα και πως το βράδυ θα σιχαινόμουν τον εαυτό μου για τον πόθο που θα ένιωθα.Σιγά σιγά έμπαινε μέσα μου,μέσα στην ψυχή μου.Μπορούσα να την δώ,φόραγε ένα μωβ φόρεμα και με πινέλα και μπογιές ζωγράφιζε τον εαυτό της στην καρδία μου,πολλές φορές σταμάταγε και με χαιρετούσε και άλλες μου γέλαγε σαν να ήξερε οτι ήταν ζαβολία και άδικο για την μικρή μου την καρδία που δύσκολα θα χάριζε έναν χτύπο για χάρη του έρωτα αλλά τώρα εξαιτίας της ,επαναστατούσε και καταλάμβανε την ψυχή και το σώμα μου.Στο δικός της παιχνίδι έχασα και την άφησα να χαράξει ακόμα την καρδία μου,να μείνει εκεί ακόμα και μετά όταν δεν θα το ελέγχω πια αυτό το σώμα ,αυτή θα είναι εκεί.Δεν ξέρω πως την λένε μα στο μυαλό μου έχω ήδη ζήσει μαζί της μια ζωή.
Έκλεισα τα μάτια μου ,μήπως εξαφανιστεί,όταν τα άνοιξα δεν ήταν εκεί.Είχε κατέβει,είχε χαθεί,μέσα σε πλήθος ανθρώπων που απο τότε μισώ.Έχασα το κορίτσι μου,έχασα την ψευδαίσθηση μου.Ας ήμουν τρελός ,τουλάχιστον τότε θα την έβλεπα τότε θα ήταν δίπλα μου.Το κορίτσι που ζωγράφισε πάνω στην καρδία μου σαν να ήταν τοίχος ,το κορίτσι με το μωβ φόρεμα.