Το δάσος

Περπατούσα για ώρες χωρίς να γνωρίζω που κατευθύνομαι,απλά τα βήματα μου με οδηγούσαν εκεί.Ήμουν ξυπόλυτη και όχι ιδιαίτερα ντυμένη παρά το κρύο.Σιγά σιγά έμπαινα πιο βαθιά στο δάσος και παρόλο που δεν γνώριζα ούτε πως βρέθηκα εκεί,ούτε τι ήταν εκεί συνέχισα να περπατάω ακολουθώντας αόρατα χνάρια ξεχασμένων ονείρων και επιθυμιών.Γύρω μου το απέραντο πράσινο,μια ιδιαίτερα απειλητική φύση.Δεντρά που σε παραπλανούσαν,κρύβαν τον ήλιο και δεν μπορούσες να ξέρεις αν είναι μέρα ή νύχτα.Δεν φοβόμουν παρ'όλα αυτά.Ήταν λες και ήξερα τι θα ακολουθήσει,ότι μπροστά μου θα εμφανιστεί κάτι που αρνούμαι να δω και να αντιμετωπίσω.Είναι καιρός να λύσω το μαντίλι που μου κρύβει τα μάτια και να δω αυτό που ήδη γνωρίζω.Το γεγονός ότι όλη μας η ζωή είναι επιλογές.Εσύ επιλέγεις εάν θα μείνεις στο σκοτάδι ή αν ανοίξεις τα μάτια ακόμα και αν πληγωθείς.Αν θα γυμνώσεις την ψυχή σου για λίγες στιγμές ουτοπικές ή αν θα μείνει σε ένα κουκούλι να αναρωτιέσαι τι θα είχε γίνει αν...
Βρέθηκα μπροστά σε δύο μονοπάτια,στο ένα ήταν νύχτα και στο άλλο μέρα.Στάθηκα να σκεφτώ ποιο από τα δυο θα ακολουθήσω.Στο ένα μονοπάτι είχε σκοτάδι,μικρές πυγολαμπίδες πέταγαν ζωηρά και φώτιζαν το μονοπάτι ως ένα σημείο,για μια στιγμή άκουσα γέλια μικρών παιδιών και έκανα ένα βήμα προς το μονοπάτι εκείνο.Ήταν ακόμα πιο όμορφο,το γέλιο πιο ζωντανό και μου φέρε στο μυαλό αναμνήσεις που θα ήθελα να έχω,χρόνια που δεν έχω ζήσει.Τρόμαξα με τις ζαβολιές της ψυχής μου και έκανα ένα βήμα πίσω,και άλλο ένα και ένα ακόμη.Πήγα στο άλλο μονοπάτι που είχε φώς ,μπορούσα να δω τα πάντα αλλά ήταν λες και έβλεπα ένα θεατρικό.Όλοι ακολουθούσαν πιστά το ρόλο τους ακόμα και οι μέλισσες είχαν την δική τους θεατρικότητα και ρόλο σε ένα θέατρο του παραλόγου.Όλοι φορούσαν μάσκες με τεράστια χαμόγελα .Προσπάθησα να νιώσω μια ζεστασιά αλλά το μόνο που ένιωθα ήταν ότι ήθελα να τους βγάλω την μάσκα να δω την έκφραση τους,προχώρησα πιο μέσα,όλοι γύρισαν και με κοίταξαν.Με αυτές τις μάσκες ,με αυτά τα ηλίθια χαμόγελα.Θαρρείς πως παίζαμε σε κάποια αρχαία τραγωδία καθώς η καρδία μου μοιρολογούσε και η ψυχή μου ποθούσε το άγνωστο σκοτάδι και το γέλιο των παιδίων.Με κοιτάγανε και έγω ένιωθα τη ματιά τους να έχει πάρει σάρκα και οστά και να με τραβάει απο τα χέρια να μπω πιο μέσα στο μονοπάτι.Κοίταξα πίσω μου σαν να έψαχνα κάποιον να με βοηθήσει,πάλευα με κάτι που δεν μπορούσα να δώ και αυτό με τρόμαζε,έβλεπα το δέρμα στους καρπούς μου να κοκκινίζει και εγω να παλεύω να αντισταθώ σε αυτό.Μια πάλη με το άγνωστο απο την οποία ξέφυγα και βρέθηκα πάλι ,εκεί ,μπροστά απο τα δύο μονοπάτια.Απο την μία το αβέβαιο που μπορεί να μην είναι αυτό που ποθούμε και απο την άλλη η ψευδαίσθηση μιας ήρεμης ζωής στο φώς που κρύβει την ασχήμια του ψέματος και γίνεσαι ένα με αυτό αφού βάλεις και εσύ την ίδια μάσκα.Έμεινα να κοιτάζω τα δύο μονοπάτια και να κλαίω σαν μικρό παιδί περιμένοντας κάποιον να με πάρει απο το χέρι και να με βγάλει απο το δάσος αλλά περάσαν ώρες και εγώ έμεινα εκεί και κανένας δεν με πήρε απο το χέρι να με βοηθήσει.Ήξερα τότε πως ήμουν μόνη μου.