Εφιάλτης

Πολλές φορές εκεί που κάθομαι και σκέφτομαι, θυμάμαι εκείνον τον εφιάλτη που είχα δει. Με τρομάζει και μόνο η ανάμνηση του, αλλά κάπως έτσι ξετυλίγεται το κουβάρι της ζωής μου, χιλιάδες κλωστές μπερδεμένες που νομίζεις ότι δεν οδηγούν πουθενά αλλά άμα τις παρατηρήσεις η κάθε μία έχει την δίκη της πορεία αλλά όλες οδηγούν στο ίδιο τέρμα. Την παράνοια.

Ο ουρανός ήταν καθαρός και εγώ καθόμουν μόνη μου,παρατηρώντας τα πάντα γύρω μου. Αυτή η περιέργεια,αυτή η ανάγκη να τα ξέρουμε όλα, αν και τώρα θύμαμαι αυτές τις μέρες και ελπίζω σε κάτι που λέγεται άγνοια.Η ευτυχία της άγνοιας.Με πλησίασε με ένα χαμόγελο που με έκανε να την εμπιστευτώ.Εκείνη την στιγμή η καρδία μου γέμισε με μια ηρεμία και χαρά και άρχισα να κάνω όνειρα.Ήμουν δεν ήμουν 8 χρονών στον εφιάλτη αυτόν.Πήρε το χέρι μου στα δικά της χέρια και μου είπε "Θες να γίνουμε φίλες?" και χαμογέλασε.
Πριν προλάβω να πω ναι συνέχισε να λέει "Θες να γίνουμε φίλες,να νομίζεις ότι σε συμπαθώ αλλά εγώ να σε μισώ?".Τρόμαξα και η καρδία μου χτύπαγε τόσο δυνατά που φοβόμουν ότι και εκείνη ότι θα με προδώσει,ένιωθα σιγά σιγά μια πίεση στο χέρι μου,και ένιωθα το κλίμα γύρω μου να αλλάζει.Συνέχισε να μιλάει "Θα θέλω μόνο το κακό σου και θα κλαίω σε κάθε σου επιτυχία,θα σε ζηλεύω και θα μιλάω πίσω από την πλάτη σου και θα προσπαθήσω να πάρω ότι είναι δικό σου.Εσύ όμως δεν θα μιλήσεις ποτέ και κυρίως δεν θα πιστέψεις ότι θα σου έκανα ποτέ κακό." Ένιωθα το χέρι μου έτοιμο να σπάσει,το πρόσωπο της να μεταμορφώνεται,να γίνεται όλο και πιο άσχημο.Μόνο κακία μπορούσα να διακρίνω.Ο ουρανός σκοτείνιασε και άρχισα να τρέμω.Σταγόνες πέφτανε πάνω μου, "βροχή θα είναι" σκέφτηκα αλλά μετά είδα το χρώμα τους.Ένα βαθύ κόκκινο υπήρχε παντού πάνω μου,στα χέρια μου,στο σώμα μου,στο πρόσωπο μου,θαρρείς πως έκλαιγα δάκρυα απο αίμα. Προσπάθησα να την κοιτάξω ,το πρόσωπο της έπαιρνε χιλιάδες μορφές.Άτομα που γνώριζα και που θα γνώριζα,άτομα που θα φερόντουσαν έτσι ακριβώς ,όπως το κορίτσι με τις χίλιες μορφές και τα χίλια πρόσωπα. Το κορίτσι που μου προσέφερε τα ψέματα που ποθούσα. Ήθελα κάποιον να λέω κολλητό μου,φίλο μου. Της έσφιξα το χέρι και της είπα "Ναι,θέλω να γίνουμε φίλες".Εκείνη χαμογέλασε,τα χαρακτηριστικά της επανήλθαν,αλλά μπορούσα να δω ακόμα την κακία μέσα της.Ο ουρανός έγινε όπως πριν, ψεύτικα,θεάτρου σκηνικά είχαν καλύψει το κόκκινο χρώμα.Όλα ήταν ένα ζωγραφισμένο στο χέρι σκηνικό, εγώ θα έπαιζα όπως έπρεπε,όπως μου είχε πει εκείνη.
Ξύπνησα και σκέφτηκα ότι τόσα χρόνια παίζω το ίδιο θεατρικό,παίζω στον ίδιο μου τον εφιάλτη που έχει πάρει σάρκα και οστά.Γιατί κάθε φορά λέω "Ναι,θέλω να γίνουμε φίλοι." Και πάντα η αυλαία πέφτει με έμενα με μία πληγή παραπάνω.