Σιωπή

"Αυτό που έβλεπα, που συνειδητοποιούσα, κάθε άλλο παρά ευχάριστο ήταν. Τελικά εγώ είμαι ο μοναδικός φίλος που έχω. Απογοητεύτηκα, έχασα κάθε πίστη στο ανθρώπινο είδος. Πήρα μια βαθιά ανάσα και κατάπια όλο τον πόνο του κόσμου. Ένιωσα το σώμα μου, δυνατό ξανά, αλλά όχι επειδή έγινα καλά, αλλά λόγο του θυμού. Αυτή την στιγμή είμαι ένα υποχείριο του μίσους. Δεν νιώθω τίποτα, δεν αισθάνομαι τίποτα ,δεν γνωρίζω τίποτα παρά μόνο τα ψέματα και σχέσεις πυροτεχνήματα, ωραία αλλά μικρά, επιφανειακά. Στα όνειρα μου είμαι μόνη μου ,άγνωστη μεταξύ αγνώστων αλλά ασφαλής από όλους. Κάθε φορά τα ίδια λέω, θα είμαι δυνατή, θα φύγω, δεν θα τρέξω μακριά από όλα αυτά, θα κάτσω και θα κοιτάξω τους δαίμονες μου στα μάτια, θα τους ειρωνευτώ ακόμα και αν μέσα μου η καρδιά μου είναι έτοιμη να σπάσει σε χίλια κομμάτια."

*Ξύπνησα, δάκρυσα από τον φόβο, "αυτό το όνειρο παρά είναι πραγματικό" είπα στον εαυτό μου. Η ματιά μου καρφώθηκε στο ταβάνι. Αντανάκλαση ονείρων, μαζί με φόβους και αναμνήσεις. Δίπλα μου οι δαίμονες-θεατές, γελούσαν μαζί μου, γελούσαν στην αίσθηση του πόνου που είχα, απολάμβαναν το πώς έχανα σιγά σιγά τον εαυτό μου. Μπήκα κάτω από τα σκεπάσματα, η αναπνοή μου άρχισε να βρίσκει τον κανονικό της ρυθμό. Κάτω από τα σκεπάσματα γίνομαι παιδί, σε λίγο θα έρθει η μητέρα να με αγκαλιάσει, να μου πεί ότι όλα θα πάνε καλά. Μετράω τα λεπτά, προσεύχομαι σε κάτι που δεν γνωρίζω και παρακαλάω να γίνω πάλι παιδί, να έρθει η μάμα μου και να με αγκαλιάσει ,αλλά δεν έρχεται. Το σκέπασμα γίνεται παγίδα πάνω από το σώμα μου. Και εκεί την βλέπω..
Βλέπω εμένα να γελάω ,είμαι άνετη και δεν νιώθω φόβο, τα μάτια μου όμως εκπέμπουν μίσος και με φοβάμαι.
-Ποιά είσαι? ρώτησα
-Ηλίθια είσαι τελικά. Δεν βλέπεις. Είμαι εσύ. Είμαι αυτό που σιχαίνεσαι μέσα σου. Αυτό που ξέρεις ότι υπάρχει και το αγνοείς. Ο δικός σου δαίμονας. Ο δικός σου φόβος. Η αμαρτία σου.
-Τι θές από μένα?
-Να μην με ξεχάσεις, να με αποδεχτείς, να μην τρέχεις μακριά από μένα.
Είμαι η μόνη σου σωτηρία αυτή την στιγμή. Δυστυχώς όταν θα τραβήξεις τα σκεπάσματα, θα κοιτάς πάλι το ταβάνι, μόνη σου και θα σιχαίνεσαι τον εαυτό σου για αυτά που δεν έκανες, επειδή το βούλωσες για άλλη μια φορά και τώρα είσαι ράκος. Έλα κλάψε λίγο ακόμα..εσύ έφερες τον εαυτό σου σε αυτήν την θέση. Η θα ανοίξεις τα μάτια σου και θα πεις επιτέλους τι σου γαμάει την ψυχή ή μείνε εδώ να κοιτάς το ταβάνι, να κοιτάς στο ταβάνι την ζωή σου να την ζουν κάποιοι άλλοι.

Αυτά είπε και εξαφανίστηκε. Άνοιξα τα μάτια μου και αδύναμη όπως έμεινα εκεί ακίνητη ,να κοιτάω το ταβάνι χωρίς να βλέπω τίποτα. Έχοντας χάσει όλες μου τις αισθήσεις και μαζί τους την ανθρώπινη υπόσταση μου.