Το είδωλο.

Τα όρια της τρέλας δεν είναι ορατά.Το πότε ένας άνθρωπος φτάνει κοντά στην παράνοια είναι δύσκολο να το διακρίνουμε.Και εκείνη,και όλοι γύρω της αδυνατούσαν να δουν ότι η ασχήμια της ψυχής της,η μοναξιά και η κακοποίηση του ίδιου της του εαυτού την είχαν φτάσει στα όρια και μάλιστα τα είχε ξεπεράσει.
Ήταν ένα ακόμη βράδυ από κείνα οπού πήγαινε κάθε βράδυ για να περάσει η ώρα της.Ποτέ δεν την ένοιαζε το τι έκανε ,το μόνο που την ένοιαζε ήταν να της λένε πόσο ωραία είναι.Ακόμα και αν ήταν ψέματα όταν της το έλεγες ήταν πρόθυμη να κάνει τα πάντα για σένα..και κάπως έτσι στα 14 πρόσεφερε τον εαυτό της σε έναν "κάλο" άνθρωπό ..με δυο λέξεις μπορούσε να πεθάνει στα χέρια σου.
Εκείνο το βράδυ δεν ήθελε να ακούσει πόσο όμορφη ήταν ,πόσο "καλή" ήταν .Δεν ήθελε να την αγγίζουν,τις έφερνε ναυτία και την αηδίαζε.Έβγαλε τις γόβες της και κάθισε μπροστά από τον καθρέφτη ,κοίταξε το είδωλο της για κάμποση ώρα και μετά έφτυσε το τζάμι.Γέλασε στο χάλι που έβλεπε..Δεν πίστευε ότι ήταν εκείνη,στα μάτια της ήταν τόσο άσχημο το είδωλο,τόσο μίζερο και τόσο "χρησιμοποιημένο".Γέλασε και είπε στο είδωλο"Γιατί με κοιτάς έτσι,δεν μπορώ ούτε να σε βλέπω ,άσχημο πλάσμα".Σιγά σιγά το χαμόγελο έγινε δάκρυα,μαύρα δάκρυα που μύριζαν ουίσκι και άνδρες.Το μυαλό της δεν καταλάβαινε πια τι ήταν αληθινό και τι όχι .Το μόνο που ήξερε ήταν ότι μπροστά της είχε ένα άσχημο είδωλο και παρά το χάος που επικρατούσε μέσα της ήξερε ότι ήταν αυτή η ίδια. Πλησίασε τον καθρέφτη και μάταια προσπάθησε να σβήσει αυτό που έβλεπε "ΦΥΓΕ..ΦΥΓΕ" φώναζε ξανά και ξανά και συνέχιζε να σέρνει τα χέρια της πάνω στον καθρέφτη κραυγάζοντας..
Έπεσε στα πόδια της κουρασμένη και απελπισμένη,το κορμί της έτρεμε από τα αναφιλητά και την παράνοια.Έφθανε σιγά σιγά το τέλος.Σηκώθηκε και με αργά και σταθερά βήματα πλησίασε το μπουκάλι με το πότο και αφού σέρβιρε τον εαυτό της και το ήπιε μονομιάς έμεινε εκεί ,άναψε ένα τσιγάρο και συνέχισε να κοιτάει τον καθρέφτη.Τότε γέλασε σαν να είχε βρει την λύση επιτέλους σε όλα της τα προβλήματα.Έριξε το ποτήρι κάτω και αυτό έσπασε σε χίλια μικρά αιχμηρά κομμάτια.Πήρε ένα και πλησίασε το είδωλο.Η αίσθηση του αιχμηρού γυαλιού πάνω στο δέρμα της δεν την εμπόδισε από το να συνεχίζει να χαράζει αυτό που μισούσε ,όσο πιο βαθιά έμπαινε,όσο πιο πολύ την χάραζε,όσο έβλεπε το αίμα να κυλάει στο λαιμό της και τα ρούχα της τόσο πιο ωραία ένιωθε.Χάραζε και γέλαγε.Το αίμα της υπήρχε πλέον παντού και μαζί με το χαμόγελο υπήρχαν και τα δάκρυα που έκλαιγε ασυναίσθητα και που είχαν γίνει ένα με το αίμα.Ένα μείγμα ματαιοδοξίας και παραίτησης από την ζωή της.Κοίταξε για άλλη μια φορά τον καθρέφτη, μπορεί το είδωλο να ήταν ακόμη εκεί αλλά πλέον το μόνο που έβλεπε ήταν αίμα να κυλάει από παντού,τα μάτια της ,τα χείλη της ,το μέτωπο της.Σάρκα σκισμένη και σάπια.Παραπάτησε μέχρι την πόρτα,την άνοιξε και βγήκε έξω..Κοίταξε το φεγγάρι και συνέχισε να σέρνει το κουβάρι της,ο κόσμος γύρω της ούρλιαζε και τηλεφωνούσε για βοήθεια..Εκείνη συνέχισε 10 μέτρα..20 μέτρα λύγισε,έπεσε,δέχτηκε ότι έχασε και έμεινε εκεί ξαπλωμένη σαν να ακούει το καρδιοχτύπι της πόλης που τόσο λάτρεψε και μίσησε.