Εγώ

Παρατηρώ τους ανθρώπους και μέρα με την μέρα καταλαβαίνω πόσο πολύ φοβάμαι το ίδιο μου το είδος.Φοβάμαι την ανωμαλία που κρύβουν μέσα τους,την ζήλια,την ασχήμια της ψυχής τους.Μα για τον ίδιο λόγο φοβάμαι και τον ίδιο μου τον εαυτό.Κρύβομαι πίσω από "ψευδώνυμα" και ιστορίες.Ακούω πιστά τον καθηγητή μου που λέει ότι ο μόνος τρόπος για να ξορκίσεις την σαπίλα μέσα σου ,είναι η γραφή.Και γράφω σελίδες μαύρες από τις αρνητικές σκέψεις μα δεν νιώθω καμία αλλαγή.Η ίδια είμαι,το ίδιο πλάσμα που "τρώει" τα συναισθήματα του,σταματάει να ονειρεύεται γιατί όταν ονειρεύεται δεν βλέπει τον εαυτό της πουθενά παρά μόνο κάτι αόριστο,μια απάτη.Όταν σιγά σιγά θα αρχίσω να ραγίζω τότε θα καταλάβουν όλου τι είμαι πραγματικά,και τότε θα το καταλάβω και εγώ .Όσο αφορά εμένα είμαι ακόμα "χαμένη στην μετάφραση".Αποτελούμαι από χιλιάδες λέξεις,2 συναισθήματα και ένα χρώμα.Αρνούμαι την πραγματικότητα και συνεχίζω να ζω μέσα από άλλους χαρακτήρες.Μιλάω με τον εαυτό μου και σκέφτομαι ότι είμαι η Lee Geum-ja(κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερα τρομαχτικό μπορώ να πώ *να θυμηθώ να το πω στην ψυχολόγο μου.)

Λίγο ακόμα να ακούσω την μουσική της ταινίας και θα χρειαστώ κάτι παραπάνω από ηρεμιστικά και αλκοόλ μαζί.Όχι τίποτα άλλο ,αλλά εάν εξαφανιστώ ποτέ ,θα είμαι στην Σεούλ και θα παίρνω την εκδίκηση μου στον "Mr. Baek" .


Υ.Γ
Η έλλειψη έμπνευσης οδηγεί σε αυτό το βαθμό σύγχυσης.