Lost in my own dreamland

Ο κόσμος έξω σε χαιρετάει,σε ρίχνει κάτω και μετά σε κλωτσάει,ενίοτε σε φτύνει κιόλας.Οι ανώμαλοι πληθαίνουν,βλέπουν στα όνειρα τους τις μάνες τους και γουστάρουν και κάπως έτσι ξεκινάνε όλα.Οι γριές τρέχουν για να προλάβουν την τυχερή θέση και άμα δεν προλάβουν είναι καλές θεατρίνες και θα σηκωθείς για να κάτσουν.Η ψυχολόγος με κοιτάει,κοιτάει τις κινήσεις μου .Αμηχανία.Δεν ξέρω τι να πω.Με ρωτάει πως νιώθω και εγώ σκέφτομαι ότι δεν νιώθω τίποτα..Με ξαναρωτάει...Τις φαίνεται περίεργο ,οτι όσα της λέω δεν μου προκαλούν καμία σύγχυση..Τίποτα.Όμως εγώ κάθε φορά που φεύγω νιώθω σαν μια πουτάνα που έχει βαρεθεί να ανοίγει τα σκέλια της για όποιον αφήνει λίγα ψίχουλα πάνω στο κομοδίνο.

Υ.Γ Φταίει ο Μουρακάμι και 45 λεπτά ψυχοθεραπείας .Try it μπορεί να σ'αρέσει ο συνδυασμός ,πολύ καλύτερος από vodka με λεμόνι που με αηδιάζει.